Margo, czy ty jesteś w ciąży?

Leżałam, opierając głowę na jego kolanach. Czułam jego równomierne bicie serca. To sprawiło, że się uspokoiłam. Muszę mu powiedzieć. Teraz! Bo niby kiedy? Jutro jak przyjdą chłopcy? O niee, oni się nie dowiedzą.
-Max-szepnęłam-Max, ja jestem w ciąży-usadziłam się w pozycji siedzącej. Spał-Super-mruknęłam, wstałam i przykryłam go kocem. Wyglądał słodko. Dałam mu całusa w czoło i poszłam na górę się położyć.
Przez sen czułam ból w podbrzuszu. zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie zaczyna mi się BARDZO spóźniony okres. Ale spałam dalej. Rano wpadłam w panikę, bo całe prześcieradło było we krwi, a ból nie ustępował. Co się dzieje? To nie miesiączka. Jakoś zwlokłam się z łózka i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Na szczęście Max jeszcze spał. Popiłam dwie tabletki przeciwbólowe wodą i usiadłam na stoliku naprzeciwko Łysola. Gdy ten otworzył oczy, uśmiechnęłam się, siadając obok niego.
-Hej Piękna-najpierw pocałował mnie w czoło, a potem mruknął-Nie uwierzysz, co mi się śniło.
-Co takiego?-udawałam (mam nadzieję, że skutecznie), że nic mnie nie boli, ale tabletki nie pomagały.
-Że jesteś w ciąży-odpowiedział. Czułam, jak robię się blada-Margo spójrz na mnie. Czy ty jesteś w ciąży?-wpadł w panikę-Przecież.. O Boże, to bardzo możliwe. I te bóle-złapał się za głowę.
-Nie jestem. Nie musisz się o nic martwić-skłamałam. To znaczy nie wyznałam całej prawdy. Westchnął. Idę do sklepu. Nie czekając na odpowiedź, wyszłam. Wybrałam numer i przyłożyłam telefon do ucha.
-Nathan, możemy się spotkać?-zapytałam, gdy się przywitał-To pilne-dodałam. W kawiarni wyjaśniłam mu zaistniałą sytuację. Bardzo się zmartwił moim stanem.
-Nadal nie zrobiłaś testów?-zapytał po raz trzeci.
-Nie-mruknęłam. Chłopak wstał, chyba się wkurzył.
-Idziemy-pociągnął mnie za rękę.
-Dokąd?
-Do ginekologa.
Nathan zamówił taksówkę i pojechaliśmy do najbliższej przychodni.
-Co ty robisz?-zapytałam, gdy wyszedł za mną z auta.
-Idę z tobą-wyjaśnił.
-Nie ma takiej opcji. Ja idę do ginekologa i nie chcę cię tam widzieć. Z resztą, co ludzie pomyślą jak cię poznają.
-Mam w dupie ich opinię. Liczysz się ty i twoje zdrowie. Idziemy!-wziął mnie za rękę i ruszyliśmy do głównych drzwi.
-Dzień dobry. W czym mogę pomóc?-zapytała miła pani w recepcji.
-Chcielibyśmy zarejestrować się do pana..Grumpa-zerknął na rozpiskę Nathan. Był bardzo poważy. Jeszcze nigdy go takim nie widziałam.
-Dobrze-uśmiechnęła się kobieta. Załatwiliśmy wszystkie formalności i po 20 minutach wchodziliśmy już do gabinetu. Tak, Sykes uparł się, że idzie ze mną. Starszy pan zrobił mi USG i dziwnie patrząc na monitor.
-Czy w ostatnich godzinach działo się coś dziwnego z pani ogranizmem?-zapytał.
-Tak. W nocy krwawiłam. Do tej pory boli mnie podbrzusze.
-Hmm..-na ten dźwięk Nathan mocniej ścisnął moją dłoń-Mam dla państwa złą i dobrą wiadomość.
-To znaczy?-chłopakowi zadrżał głos.
-Zależy od punktu widzenia. Jest pani bardzo młoda i nie powinna zachodzić tak wcześnie w ciąże..
-Do czego pan zmierza-przerwał.
-Nathan nie denerwuj się.
-Złą wiadomością jest to, że pani..poroniła.
-Co?-Nath wybuchnął. Napłynęły mi łzy do oczu. Nie wiedziałam, co powiedzieć. To prawda, nie chciałam dziecka, ale żeby zaraz śmierć?
-Proszę się nie denerwować. To właśnie stres spowodował zaistniałą sytuację. Jeśli państwo chcą starać się o dziecko..
-My nie jesteśmy parą-wyjaśniłam.
-Ale to pana..
-Nie, to nie było jego dziecko, ale proszę mówić dalej.
-Na razie nic nie grozi uprawianie seksu bez zabezpieczenia, ale po 2 miesiącach pani ciało się zregeneruje i proszę używać środków antykoncepcyjnych, które pani zapiszę. Jeśli nie chce pani powtórzyć ciąży.
-Dobrze-uśmiechnęłam się. Kątem oka spojrzałam na Nathan, który był czerwony jak burak.
-Dopiszę jeszcze tabletki przeciwbólowe.
-Dziękuję bardzo panie Grump-odparłam i wyszliśmy. Do apteki poszliśmy pieszo, nie odzywając się do siebie. Nie miałam ochoty na rozmowy.
-Magi..
-Nic nie mów, proszę cię-poczułam jak łzy napływają mi do oczu. On spojrzał na mnie i mocno objął ramionami. Zaczęłam płakać.
-Spokojnie. Ciiii-co chwilę całował mnie w czoło.
-To było moje dziecko. Moje i Maxa. Nawet jakby go nie chciał... Nie musiałby go kochać.
-Magi-odsunął mnie na długość swoich rąk-Zostaniesz jeszcze szczęśliwą mamą z Maxem jako głową rodziny. Obiecuję.
-Jesteś kochany-dałam mu całusa w policzek-Wpadniesz do mnie? Mam nadzieję, że George jeszcze nie uciekł.
-Nie będę przeszkadzał?
-Jasne, że nie. Nawet się przydasz. Muszę zmienić pościel na górze-mruknęłam.
_________________________________
Co do tej akcji u lekarza to nie mam pojęcia jak to wygląda i zmyślałam, więc proszę o wyrozumiałość :)

Boże, ze mną jest coraz gorzej..
I nie mówię tu o mojej psychice..
Mam kontuzję kolana, ale nie taką zwykłą.
Mam Zespół bocznego przyparcia rzepki i to nie ściema.
Ledwie chodzę i mogę zapomnieć o jakimkolwiek sporcie ;(
RATUJCIE!